Бүлдірген туралы жыр

Жалғыз аяқ жолда ешкім де жоқ, ештеңе де.

Бір ғана бүлдірген. Қап-қара мөлтілдеген.

Бұлар жолдың екі жағында жайқалған. Бүлдірген аллеясы.

Төмен қарай сары жыландай жорғалаған,

Жол соңында тыныс алған теңіз жатыр.

Жемісі бармақтың басынан үлкен —

Көз жанарын шашып тастаған жол іспетті.

Олардың көзі маған қарайтындай.

Қызыл нәрі қолымда сырғиды —

Мен сұрамаппын да ғой, бәлкім біздің —

қанымыз бір шығар.

Мен бұл бүлдіргендерге ұнаған сияқтымын:

қап-қара бүйірі мыжылып,

олар менің сүт құмырама құлап жатты.